Το «ταξίδι χωρίς χάρτη» είναι ένας πολιτιστικός – κοινωνικός χώρος έκφρασης και δημιουργίας με ελεύθερη συμμετοχή. Οι δραστηριότητες που λαμβάνουν χώρα κάθε μήνα συναποφασίζονται από τους συμμετέχοντες μέσω της μηνιαίας συνέλευσης. Ο χώρος λειτουργεί χάρη στην ελεύθερη συνεισφορά και τις πρωτοβουλίες του καθενός που τον οικειοποιείται. Επιδιώκουμε οι δημιουργίες μας να μην σχετίζονται με τη λογική του εμπορίου και του θεάματος και προτάσσουμε την αμεσότητα και την αυτομόρφωση στην τέχνη χωρίς να αποτελεί προϋπόθεση η ύπαρξη ενός ειδικού. Είμαστε πάντα ανοιχτοί σε καινούρια άτομα.

Πέμπτη 22 Δεκεμβρίου 2011

Δικτατορία του μυαλού

Το πιο απόλυτο καθεστώς βρίσκεται στο μυαλό σου, μικρέ μου άνθρωπε. Που δεν μπορείς να φανταστείς τη ζωή σου χωρίς κάποιον να την κηδεμονεύει. Στο μυαλό σου, που δεν μπορεί να φανταστεί να έχει την εξουσία αυτό για’ σένα. Στο μυαλό σου, που δεν μπορείς να διασκεδάσεις χωρίς να σου υποδείξουν το πώς. Στο μυαλό σου που δεν μπορεί να σκεφτεί – να δράσει χωρίς να σου υποδείξουν το πώς. Στο μυαλό σου, που όταν σου έλεγα να δημιουργήσουμε , δεν μπορούσες να φανταστείς τον τρόπο χωρίς να σου ανοίξουν διάπλατα οι δρόμοι της καριέρας – των εταιριών ή των δημοσίων σχέσεων που χρόνια σου λέω πως καταστρέφουν την τέχνη. Αν και δεν ξέρω τι σημαίνει τέχνη. Απλά νοιώθω. Γιατί η τέχνη είναι καταρχήν η μοναξιά. Κι εσύ δεν κατάφερες ποτέ να νοιώσεις μόνος. Γιατί δεν άντεχες…
Άλλωστε σε τι ωφελούσε; Τα όνειρα σου είναι κρυμμένα πίσω από τις υποδείξεις του μεγαλύτερου δικτάτορα στο μυαλό σου. Γιατί η δικτατορία είναι στο μυαλό σου. Στο μυαλό σου που δεν αντέχει το μεγαλύτερο βάρος που θα μπορούσαν ποτέ να σου φορτώσουν στην πλάτη. Την ελευθερία. Στο μυαλό σου που δεν άντεξε όταν την αναζητούσες απ’ τα παιδικά σου χρόνια και σε εξόρισε μακριά από ‘σένα… Και το τραγικό; Τώρα σου λείπει ο εαυτός σου.
Και το πραξικόπημα έγινε από πολύ νωρίς. Από τους γονείς σου έγινε το πραξικόπημα. Από τους δασκάλους έγινε. Από την ιστορία και την τηλεόραση. Από τα πρώτα κέρματα που έπιασες στα χέρια σου. Από την στιγμή της ύπαρξης σου.
Αλλά να μην ανησυχείς και να μην σκέφτεσαι… Γιατί θα καταστείλουν κάθε σου προσπάθεια. Μην ανησυχείς… Σε καταλαβαίνω. Άλλωστε κι εγώ είμαι άνθρωπος. Κάπου – κάπου…

(γραμμένο κάπου το 2007... όλα αλλάζουν και όλα ίδια είναι, 4 ή 5 χρόνια μετά... οι σκέψεις σε ατέρμονο κύκλο... και το νόημα όπως πάντα βρίσκεται κάπου αλλού... σ' αυτό που βρίσκεται "μακριά απ' το παντού"... Είναι αστείο τελικά που όλοι βρίσκουμε τελικά το νόημα εκεί. Ακριβώς σε αυτό που δεν υπάρχει. Ου - τοπία... Αγαπημένε ανύπαρκτε τόπε...Όλοι σου ανήκουμε.)

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

omorfo. alla isos telika o antropos na min einai ftiagmenos gia tosi eleutheria. isos na xreiazetai ta panta me metro. ti katapiesi enos skopou kai to paragwgiko apotelesma pou fernei mono o stoxos kai o kopos oso kai tin autoamfisvitisi, ti rixi kai tin epanastasi tou. dunamiki. i eutuxia einai toso euaisthiti oso kai panisxuri giati stirizetai se ena dunamiko paixnidi. mia eumetavliti dunamiki stin opoia kuriarxei apodedeigmena to xaos.

Βαγγέλης είπε...

Γιατί η πρόταση σου αρχίζει με ένα "αλλά";; Δεν κατάλαβα για ποιον λόγο μπαίνει αντιπαραθετικά ο στόχος με την ελευθερία. Πόσο παρεξηγημένη έννοια τελικά αυτή η "ελευθερία"; Η προσωπική μου θεώρηση για τα πράγματα ίσα ίσα είναι πως ελευθερία = στόχοι (δικοί σου - ολόδικοι σου) + κόπος όπως ακριβώς ανέφερες και μάλλον περισσότερος κόπος από όσο φανταζόμαστε θεωρώντας (λανθασμένα κατεμέ) πως η ελευθερία είναι συνώνυμη της χαλαρότητας εν γένει...

Ανώνυμος είπε...

nai nomizo pos milame gia allou eidous eleutheria. de xero pos to exelaves esu i an to keimeno einai diko sou (pou mallon einai gia na antidraseis etsi kapos tsitomena) :)

nomizo pos oso simantiko einai na oneireuomaste kai na kunigame tin allagi alla toso simantiko einai na menei kaneis prosgeiomenos sti koinoniki pragmatikotita tou simera wste na min vasanizetai adika kunigontas ximaires.

ektimo pantos to sunaisthima kai tis anisixies tou keimenou.

Βαγγέλης είπε...

Βασικά πως ακριβώς διαπίστωσες ότι είμαι "τσιτωμένος"; Μάλλον η ανάγνωση του σχόλιου μου έγινε με άλλο ύφος από το πραγματικό.
Το κείμενο εγώ το έγραψα ναι.Πριν καιρό.
Η "πραγματικότητα" στην οποία αναφέρεσαι είναι τόσο ασφυκτική που δεν νομίζω ότι αφήνει περιθώρια να μπορείς να της ξεφύγεις. Αν όμως κανείς το καταφέρνει τότε είναι στα αλήθεια ευτυχισμένος. Εμένα κυρίως με αφορά στον βαθμό που θέλω να την ανατρέψω και στον βαθμό που πρέπει να επιβιώσω σε αυτήν. Είναι τελείως διαφορετικό να την γνωρίζεις και τελείως διαφορετικό να την αποδέχεσαι.
Κατά τα άλλα, όσον αφορά τις χίμαιρες, ο κόσμος πάντα με χίμαιρες προχωρούσε και πάντα με χίμαιρες θα προχωρά.
Η χίμαιρα (για τις εγκυκλοπεδικές γνώσεις :) ) ήταν ένα μυθικό τέρας με τρία κεφάλια, κάτι τέτοιο. Λογικά χρησιμοποιούμε την έκφραση "κυνηγάω χίμαιρες" θέλοντας μάλλον να πούμε ότι είναι σαν να κυνηγάς κάτι μυθικό. Κάτι που δεν υφίσταται στην πραγματικότητα. Οπότε θα αναλωθώ αναφέροντας ακόμη μια φορά το πιο καλό παράδειγμα που έχω βρει για αυτές τις περιπτώσεις... :) Μύθος και ουτοπία ήταν και τα φτερά του Δαίδαλου. Ποιος θα φανταζόταν ότι σήμερα θα είναι τόσο κοινότυπη ιδέα μια πτήση του ανθρώπου; Και για την πιστή εφαρμογή του πειράματος του Δαίδαλου διαβάστε και εδώ: http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CE%BD%CE%AD%CE%BB%CE%BB%CE%BF%CF%82_%CE%9A%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CF%8C%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%82
Τον τελευταίο καιρό οι σκέψεις μου είναι πως ναι... όντως ο κόσμος προχωρά πάντα από ουτοπία σε ουτοπία όμως τις περισσότερες φορές είμαστε περ/τερο Ίκαροι παρά Δαίδαλοι. Ο Δαίδαλος υλοποίησε την τρελή ιδέα - την χρησιμοποίησε σοφά - απέδρασε - και έφτασε σώος στον προορισμό του. Ο Ίκαρος χρησιμοποίησε το επίτευγμα του Δαίδαλου - υπερεκτίμησε τις δυνατότητες του - έπεσε και τσακίστηκε..

Ξέρω γω... Θα δείξει...