«Οι αγάπες» (στον απόηχο της βραδιάς)

Ελπίζω με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο η βραδιά να ήταν ξεχωριστή για όσους επισκέφτηκαν αυτό το βράδυ το Ταξίδι Χωρίς Χάρτη όσο ήταν και για εμάς που ετοιμάσαμε την εν λόγω εκδήλωση. Η πρώτη συνεύρεση αυτή (θα ακολουθήσουν κι άλλες) είχε έναν χαρακτήρα διερευνητικό καθώς κι εμείς δεν είχαμε ιδέα ακόμη πως θα θέλαμε ακριβώς να στηθεί η όλη εκδήλωση.  Παρόλα αυτά η νύχτα κύλησε όμορφα και σίγουρα η παρουσία όσων ήρθαν μας βοήθησε να καταλάβουμε κι εμείς πως θα μπορούσαμε ίσως να ετοιμάσουμε λίγο καλύτερα αυτή την αλλόκοτη συνεύρεση μας με τις «αγάπες»… Είπαμε λοιπόν, έτσι, στον απόηχο της εκδήλωσης,  να αναρτήσουμε εδώ ένα από τα τραγούδια που ακούστηκαν. Πρόκειται για την μελοποίηση του ομώνυμου ποιήματος του Κ.Γ.Καρυωτάκη «Οι αγάπες» από την συλλογή ποιημάτων «Ελεγεία και Σάτιρες». Ο ήχος σίγουρα δεν είναι και ο καλύτερος καθώς είναι ηχογράφηση από κινητό. Οι ημερομηνίες για τις επόμενες συναντήσεις μας θα ανακοινωθούν μέσω mail κ του blog. Παρακάτω και οι στίχοι:

    Οι αγάπες by Taxidi xwris xarti

Θα 'ρθουν όλες μια μέρα, και γύρω μου
θα καθίσουν βαθιά λυπημένες.
Φοβισμένα σπουργίτια τα μάτια τους,
θα πετούνε στην κάμαρα μέσα.
Ωχρά χέρια θα σβήνουν στο σύθαμπο
και θανάσιμα χείλη θα τρέμουν.

«Αδελφέ» θα μου πουν «δέντρα φεύγουνε
μες στη θύελλα, και πια δε μπορούμε,
δεν ορίζουμε πια το ταξίδι μας.
Ένα θάνατο πάρε και δώσε.
Εμείς, κοίτα, στα πόδια σου αφήνουμε,
συναγμένο από χρόνια, το δάκρυ.

«Τα χρυσά πού 'ναι τώρα φθινόπωρα,
πού τα θεία καλοκαίρια στα δάση;
Πού οι νυχτιές με τον άπειρον, έναστρο
ουρανό, τα τραγούδια στο κύμα;
Όταν πίσω και πέρα μακραίνανε,
πού να επήγαν χωριά, πολιτείες;

»Οι θεοί μας εγέλασαν, οι άνθρωποι,
κι ήρθαμε όλες απόψε κοντά σου,
γιατί πια την ελπίδα δεν άξιζε
το σκληρό μας, αβέβαιο ταξίδι.
Σα φιλί, σαν εκείνα που αλλάζαμε,
ένα θάνατο πάρε και δώσε.»

Θα τελειώσουν. Επάνω μου γέρνοντας,
θ' απομείνουν βουβές, μυροφόρες.
Ολοένα στην ήσυχη κάμαρα
θα βραδιάζει, και μήτε θα βλέπω
τα μεγάλα σαν έκπληκτα μάτια τους
που γεμίζανε φως τη ζωή μου...