Με αφορμή μια κοινή αφετηρία… την απουσία, είπα να παραθέσω τα παρακάτω κείμενα και το μελοποιημένο ποίημα του Μανώλη Αναγνωστάκη που προετοιμάστηκε για την προσεχή παράσταση (δεν έχουμε βρει τίτλο ακόμη!!!) που βασίζεται στις "αγάπες" για περισσότερα εδώ και εδώ. Το ανεβάζουμε στο blog σαν ένα πρώτο δείγμα από τις ηχογράφησεις των κομματιών... Ώς την παράσταση λοιπόν ας αρκεστούμε σε αυτα:
«Τὸ πρωΐ»
Τὸ πρωὶ
Στὶς 5
Ὁ ξηρὸς
Μεταλλικὸς ἦχος
Ὕστερα ἀπὸ τὰ φορτωμένα καμιόνια.
Ποὺ θρυμματίζουνε τὶς πόρτες τοῦ ὕπνου.
Καὶ τὸ τελευταῖο «ἀντίο» τῆς παραμονῆς
Καὶ οἱ τελευταῖοι βηματισμοὶ στὶς ὑγρὲς πλάκες
Καὶ τὸ τελευταῖο σου γράμμα
Στὸ παιδικὸ τετράδιο τῆς ἀριθμητικῆς
Σὰν τοῦ μικροῦ παραθυριοῦ τὸ δίχτυ
Ποὺ τεμαχίζει μὲ κάθετες μαῦρες γραμμὲς
Τοῦ πρωινοῦ χαρούμενου ἥλιου τὴν παρέλαση.
Στὶς 5
Ὁ ξηρὸς
Μεταλλικὸς ἦχος
Ὕστερα ἀπὸ τὰ φορτωμένα καμιόνια.
Ποὺ θρυμματίζουνε τὶς πόρτες τοῦ ὕπνου.
Καὶ τὸ τελευταῖο «ἀντίο» τῆς παραμονῆς
Καὶ οἱ τελευταῖοι βηματισμοὶ στὶς ὑγρὲς πλάκες
Καὶ τὸ τελευταῖο σου γράμμα
Στὸ παιδικὸ τετράδιο τῆς ἀριθμητικῆς
Σὰν τοῦ μικροῦ παραθυριοῦ τὸ δίχτυ
Ποὺ τεμαχίζει μὲ κάθετες μαῦρες γραμμὲς
Τοῦ πρωινοῦ χαρούμενου ἥλιου τὴν παρέλαση.
Μανώλης Αναγνωστάκης
«Η μόνιμη απουσία είναι εκκωφαντική»
Αχνές και γκρίζες οι αναμνήσεις μου, σαν τον καπνό σιγά σιγά εξατμίζονται.
Και αναρωτιέμαι δίχως να έχω μιαν απάντηση, αν όντως έφυγες; Κι αναρωτιέμαι καθημερινά αν μπορεί εντέλει να με θορυβήσει η απουσία σου. Βλέπεις απείχαν οι ζωές μας αρκετά. Την απουσία σου την βίωνα καθημερινά. Ήταν τόσο έντονη που βύθιζε το μυαλό μου μέσα στην σιωπή.
Για μέρες, για μήνες… καμία φωνή, καμία ουσιώδης επικοινωνία. Μέσα από τις μαύρες ή τις άσπρες ή τις γκρίζες εναέριες γραμμές η σιωπή έπαυε για λίγο και μετά το πάλι το ίδιο. Είναι όμορφο να σπας αυτήν την σιωπή της απουσίας. Κι είναι αρκετές οι φορές που το πετυχαίνεις. Τότε… ερχόσουν και μου έλεγες κάθε μα κάθε φορά που μ’ έβλεπες για τις αναμνήσεις σου από εμένα. Οι αναμνήσεις ήταν δικές σου όμως, δυστυχώς εγώ σ’ αυτές δεν μπορώ να συμμετέχω . Κι όσο περνάει ο χρόνος ισα ισα που σε θυμάμαι μέσα από τις δικές μου. Υπήρχε αυτή η σιωπή. Μην το ξεχνάς.
Ο χρόνος είναι το χειρότερο δηλητήριο. Συνήθως… ή θα κυλάει βασανιστικά στις φλέβες σου ή θα ενεργεί γρήγορα και θ’ αφήνει πίσω του τύψεις και μπαλώματα. Βασανιστικά λοιπόν αυτό το δηλητήριο, δεν μου επιτρέπει να νιώσω όπως θα ήθελα. Διότι δεν είχαμε κοινό χρόνο και ούτε καν μπορώ να πω, ότι μακάρι να είχα λίγο χρόνο παραπάνω. Λίγο χρόνο παραπάνω μαζί σου ή να έλεγα ότι μακάρι να γύρναγα πίσω τον χρόνο. Χρόνο με την ευρεία έννοια της λέξης.
Η απουσία και ο χρόνος είναι δίδυμο, το οποίο μπορεί να φυλακίσει κάθε προσπάθεια και να γκριζάρει κάθε συναίσθημα – αυτό ίσως είναι το χειρότερο πράγμα-. Όταν αυτά τα δύο χτικιά συναντιόνται αρκούμαστε στο να λέμε “μακάρι να ήσουν κοντά μου”. Κοντά, σε κοινό χρόνο και κοινό τόπο, όπως εκείνες τις σκονισμένες στιγμές που μπέρδευα τα λόγια μου και η σιωπή μου -δεν ήταν ηθελημένη- ήταν συνθήκη της αθωότητας μου. Τότε δεν ήξερα καν να μιλάω σωστά. Και χαμογελούσα, όπως κι εσύ που με άκουγες. Τότε ήμασταν παρόντες.
Οι σκέψεις αυτές στροβιλίζονται στο μυαλό συνεχώς… Κι αναζητώ για σένα, μιαν αίσθηση με ξεκάθαρη απόχρωση. Δεν μπορώ αυτό το γκρίζο της απουσίας που υπήρχε. Δεν θέλω να διατηρηθεί ακόμα και τώρα διότι με φυλακίζει σε μια μισητή ουδετερότητα.
Τα συναισθήματα θέλουν ξεκάθαρα χρώματα. Κόκκινο, μαύρο, πράσινο οτιδήποτε... όχι ουδέτερους χρωματισμούς.
Αυτή η απουσία σου από την καθημερινότητα μου, με περιόρισε σε μια ηλίθια σιωπή, σε μία ηλίθια ουδετερότητα.
Η μόνιμη απουσία όμως;
Η μόνιμη απουσία είναι εκκωφαντική γιατί διαρκεί για πάντα... εξού και μόνιμη άλλωστε.
«Η Απουσία» του Α. Χίονη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου