Αυτό είναι το 4ο και τελευταίο μέρος του ξεχωριστού εκείνου δεκαημέρου του Οκτωβρίου.Το καθυστερήσαμε λίγο λόγω του ότι θέλαμε να το επεξεργαστούμε και να το διατυπώσουμε σωστά.
Το παρακάτω κείμενο ξεφεύγει από μια αποτύπωση εντυπώσεων, όπως συνήθως αναρτούμε στο blog μετά τις δραστηριότητες που οργανώνουμε μιας κι αυτή την φορά είμασταν εμείς οι καλεσμένοι. Ένας φίλος και δάσκαλος στην κοινότητα Στροφή-κέντρο απεξάρτησης εφήβων του ΚΕΘΕΑ- μας είχε προτείνει από καιρό να επισκεφθούμε την κοινότητα και συγκεκριμένα το μάθημα του, για να γνωριστούμε με τους μαθητές του και να μιλήσουμε για τις δραστηριότητες του χώρου. Η σκέψη του όπως μας είπε, βασιζόταν στο ότι του φάνηκε ενδιαφέρον ,οι μαθητές του να έρθουν σε επαφή με μια ομάδα που αποτελείται από άτομα πολύ κοντά στις ηλικίες τους και που επιλέγουν ένα τρόπο ζωής μέσα από τη δημιουργία και την υγιή προσπάθεια με στόχους διαφορετικούς από αυτούς που προβάλλονται από την κοινωνία του χρήματος και του ανταγωνισμού.
Από την πλευρά μας θεωρήσαμε ότι θα ήταν μια όμορφη συνάντηση και για τα παιδιά αλλά και για εμάς. Με χαρά λοιπόν δεχτήκαμε, καθώς από τα λίγα που γνωρίζαμε, αρκετά απ’ τα χαρακτηριστικά του ΚΕΘΕΑ μας έβρισκαν σύμφωνους. Όπως για παράδειγμα η φιλοσοφία που στηρίζεται στη λογική της θεραπείας και όχι απλά της αποτοξίνωσης. Δεν βασίζεται στην χορήγηση υποκατάστατων (μεθαδόνη, ψυχοφάρμακα κλπ) που μπορούν να προκαλέσουν ένα νέο εθισμό, αλλά γίνεται προσπάθεια μέσω της αλληλοστήριξης, της ψυχολογικής βοήθειας και πάνω απ’ όλα μέσω της ατομικής θέλησης ώστε να φτάσουν στη συνειδητή απεξάρτηση… Βασικό επίσης χαρακτηριστικό είναι η σύσταση ομάδων δημιουργίας, όπως ομάδα φωτογραφίας, μουσικής κλπ. Ομάδες που βοηθούν τα παιδιά στη δύσκολη προσπάθεια τους, βάζοντας τα σε μια διαδικασία συνεχούς ενασχόλησης και υλοποίησης συγκεκριμένων στόχων. Ανεξάρτητα βέβαια από όλα αυτά και τους φορείς που εμπλέκονται, εμείς είχαμε την διάθεση να βρεθούμε με τα παιδιά, να τους μεταφέρουμε και να μας μεταφέρουν τις εμπειρίες τους.
Έτσι λοιπόν αν και λίγο αργοπορημένοι και βρεγμένοι λόγω της βροχής ,τη Δευτέρα 18/10 φτάσαμε στο χώρο όπου στεγάζεται η Στροφή με αρκετή αμηχανία. Αφού έγιναν οι απαραίτητες συστάσεις για να γνωριστούμε μεταξύ μας, η κουβέντα ξεκίνησε. Με απλά λόγια και αλληλοσυμπληρώσεις μοιραζόμασταν με τα παιδιά την εμπειρία μας μέσα από αυτούς τους μήνες λειτουργίας του χώρου. Στη συνέχεια μέσα από ερωτήσεις η κουβέντα εξελίχθηκε σε διάλογο που αφορούσε τόσο τα πρακτικά όσο και τα θεωρητικά θέματα λειτουργίας του χώρου αλλά και της κοινωνίας που ζούμε γενικότερα. Πώς είναι να αυτοοργανώνεσαι, να αντιμετωπίζεις την ζωή και τα αδιέξοδα μέσα από την δημιουργία, την τέχνη, τη συντροφικότητα, να μην εγλωβίζεσαι στον ατομικισμό, τον ανταγωνισμό και την απάθεια, να βάζεις στόχους για τα θέλω σου χωρίς κανείς να σου το υποδεικνύει..
Η κουβέντα απέκτησε ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον κατά τη διάρκεια του διαλείμματος που ακολούθησε. Με κουβέντες να γεμίζουν την ησυχία του κρύου μπαλκονιού του 3ου ορόφου, άρχισαν να ξεδιπλώνονται σιγά-σιγά τα προσωπικά στοιχεία , η καθημερινότητα και τα ενδιαφέροντα του καθενός. Το διάλειμμα ήταν η καταλληλότερη μετάβαση γι’ αυτό που είχαμε ετοιμάσει ως δείγμα των δραστηριοτήτων του χώρου μας-το θεατρικό παιχνίδι. Όπως όλα τα παιχνίδια,χαρακτηρίζεται από μια μοναδική απλότητα . Στο θεατρικό παιχνίδι το βλέμμα, η απλή κίνηση ,ένας ήχος, η σιωπή ξεπερνούν τη συνηθισμένη διάσταση που τους δίνεται μέσα στην καθημερινότητα Οι αισθήσεις μπλέκονται , έρχεσαι κοντά με τον άλλον, συμφιλιώνεσαι με το σώμα σου, ξεπερνάς φοβίες και ντροπές.
Θέλαμε πολύ να καταφέρουμε να μοιραστούμε με τα παιδιά την εμπειρία του θεατρικού παιχνιδιού, που πολλές φορές έχουμε ζήσει και στο χώρο και έχουμε νιώσει τις ψυχοθεραπευτικές του, κατά μία έννοια, ιδιότητες.
Χρειαζόταν αρχικά, να ξεπεραστεί η πρώτη αναμενόμενη αντίδραση αμηχανίας. Όσο περνούσε η ώρα όμως το παιχνίδι μας απορρόφησε και μέσα από τις ασκήσεις, βρεθήκαμε να περπατάμε όλοι απλά, στον ίδιο χώρο, να κοιταζόμαστε, να αγκαλιαζόμαστε , να γελάμε, να υπάρχουμε μαζί. Ο κύκλος που σχηματίσαμε στο τέλος του παιχνιδιού, τα όμορφα βλέμματα και τα λόγια που ανταλλάξαμε μας έπεισαν ότι είχαμε καταφέρει να επικοινωνήσουμε. Η αμηχανία μας είχε εκτονωθεί και είχε γίνει ένα έντονο συναίσθημα ικανοποίησης που βρεθήκαμε.
Ευχαριστούμε λοιπόν τα παιδιά που παρά τις δυσκολίες που έχουν αντιμετωπίσει από πολύ νωρίς στη ζωή τους έχουν κρατήσει μία ευαισθησία και μία εσωτερική δύναμη που έκανε αξέχαστες τις ώρες μας εκεί.
Η κουβέντα απέκτησε ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον κατά τη διάρκεια του διαλείμματος που ακολούθησε. Με κουβέντες να γεμίζουν την ησυχία του κρύου μπαλκονιού του 3ου ορόφου, άρχισαν να ξεδιπλώνονται σιγά-σιγά τα προσωπικά στοιχεία , η καθημερινότητα και τα ενδιαφέροντα του καθενός. Το διάλειμμα ήταν η καταλληλότερη μετάβαση γι’ αυτό που είχαμε ετοιμάσει ως δείγμα των δραστηριοτήτων του χώρου μας-το θεατρικό παιχνίδι. Όπως όλα τα παιχνίδια,χαρακτηρίζεται από μια μοναδική απλότητα . Στο θεατρικό παιχνίδι το βλέμμα, η απλή κίνηση ,ένας ήχος, η σιωπή ξεπερνούν τη συνηθισμένη διάσταση που τους δίνεται μέσα στην καθημερινότητα Οι αισθήσεις μπλέκονται , έρχεσαι κοντά με τον άλλον, συμφιλιώνεσαι με το σώμα σου, ξεπερνάς φοβίες και ντροπές.
Θέλαμε πολύ να καταφέρουμε να μοιραστούμε με τα παιδιά την εμπειρία του θεατρικού παιχνιδιού, που πολλές φορές έχουμε ζήσει και στο χώρο και έχουμε νιώσει τις ψυχοθεραπευτικές του, κατά μία έννοια, ιδιότητες.
Χρειαζόταν αρχικά, να ξεπεραστεί η πρώτη αναμενόμενη αντίδραση αμηχανίας. Όσο περνούσε η ώρα όμως το παιχνίδι μας απορρόφησε και μέσα από τις ασκήσεις, βρεθήκαμε να περπατάμε όλοι απλά, στον ίδιο χώρο, να κοιταζόμαστε, να αγκαλιαζόμαστε , να γελάμε, να υπάρχουμε μαζί. Ο κύκλος που σχηματίσαμε στο τέλος του παιχνιδιού, τα όμορφα βλέμματα και τα λόγια που ανταλλάξαμε μας έπεισαν ότι είχαμε καταφέρει να επικοινωνήσουμε. Η αμηχανία μας είχε εκτονωθεί και είχε γίνει ένα έντονο συναίσθημα ικανοποίησης που βρεθήκαμε.
Ευχαριστούμε λοιπόν τα παιδιά που παρά τις δυσκολίες που έχουν αντιμετωπίσει από πολύ νωρίς στη ζωή τους έχουν κρατήσει μία ευαισθησία και μία εσωτερική δύναμη που έκανε αξέχαστες τις ώρες μας εκεί.
Φύγαμε με ένα λιτό χαιρετισμό, πολλές σκέψεις και συναισθήματα ελπίζοντας να ξαναβρεθούμε. Καλή δύναμη και καλά μυαλά σε όλους μας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου