Δεν είμαστε φτιαγμένοι από πηλό ούτε από χώμα. Από αναμνήσεις είμαστε φτιαγμένοι. Μία προς μία συνθέτουν το κορμί μας και τις γυροφέρνουμε στον ανθοστολισμένο επιτάφιο της ζωής.
Ένα αγκαθωτό στεφάνι στο κεφάλι μας είναι οι αναμνήσεις. Που παρά τον πόνο το φοράμε αιώνια κι αν το βγάλουμε παύουμε να υπάρχουμε, δεν είμαστε τίποτα.
Κι η ζωή μας ένα έγκλημα που διαπράττουμε καθημερινά. Ένα έγκλημα και μια αυτοκτονία η ύπαρξή μας. Έγκλημα για τους άλλους. Αυτοκτονία για ’μας. Το πιο γλυκό και όμορφο έγκλημα. Οδυνηρό μα γλυκό.
Το κλάμα μας είναι πάντα υποκρισία. Ήξερα ποιος θα με πληγώσει και πότε. Το ήξερα. Κι όμως τον άφηνα να με κάνει να κλάψω. Το χαιρόμουν αυτό το κλάμα.
Να λοιπόν που κατανοώ εκείνον τον παλιό ρεμπέτη που θέλησε ν’ απολαύσει τους τελευταίους του πόνους πριν φύγει απ’ τη ζωή.
« Χωρίς αναισθησία η εγχείρηση παρακαλώ! Θέλω να την νιώσω »
Άνοιξε την ψυχή μου και κάνε με να πονέσω. Εσύ θα ξέρεις… Άνθρωπός είσαι…
Πιο πολλές γίναν οι αναμνήσεις απ’ τις στιγμές μου.
Η προβολή θα είναι οι Απόντες του Ν.Γραμματικού. Σας περιμένουμε. Στις 21.00.
1 σχόλιο:
Λυπάμαι που δεν θα μπορέσω να είμαι στην προβολή μαζί σας και ακόμα πιο πολύ στην κουβέντα. Είναι από τις καλύτερες ταινίες που έχω δεί. Όσο περνάν τα χρόνια, όλο και πιο πολύ με θλίβει αυτή η ταινία και όλο και πιο πολύ την αγαπώ. Και πάντα ήθελα να την διαψεύσω στη ζωή.
"Ένα αγκαθωτό στεφάνι στο κεφάλι μας είναι οι αναμνήσεις. Που παρά τον πόνο το φοράμε αιώνια κι αν το βγάλουμε παύουμε να υπάρχουμε, δεν είμαστε τίποτα." Συμφωνώ πάρα πολύ...
Δημοσίευση σχολίου