Με αφορμή την προβολή της 11/07...

Στις 11/07 όπως είχαμε αναφέρει και από εδώ έγινε θερινή προβολή έξω στον πεζόδρομο της Αριστοβούλου η ταινία του Tim Burton “Big Fish”. Αυτή τη φορά είχαν μπει προσκλήσεις για την προβολή κάτω από τα κουδούνια στις γειτονικές πολυκατοικίες κι έτσι είχαμε περισσότερη προσέλευση και από την γειτονία και αυτό μας χαροποίησε πολύ. Ευχόμαστε και σε άλλα…

Λίγες φωτογραφίες από την βραδιά και ένα σχετικό κείμενο:

Πρόκειται για μία ταινία που μας προκαλεί να δεχτούμε πως η φαντασία μας είναι μέρος της πραγματικότητάς μας. Με αφορμή την ταινία αυτή και συγκεκριμένα τα αποσπάσματα που παρατίθενται, γράφτηκε το παρακάτω:

(Ο πατέρας έχει διαγνωστεί με καρκίνο. Στο δωμάτιο του νοσοκομείου βρίσκονται πατέρας και γιος. Κάποια στιγμή ακούγεται το εξής:)

(πατέρας)- Τι θέλεις, Γουίλ; Ποιος θέλεις να είμαι;

(γιος)- Ο εαυτός σου. Καλός, κακός, όλα. Δείξε μου για μια φορά ποιος είσαι.

(πατέρας)- Από τότε που γεννήθηκα είμαι ο εαυτός μου. Αν δεν το βλέπεις, δικό σου είναι το λάθος, όχι δικό μου!

Η μαγεία είναι μέσα μου. Είναι επιλογή το αν θα την βγάλω περίπατο στην φεγγαράδα ή στην Πανεπιστημίου. Αν θα την ταξιδέψω στο απέναντι πεζοδρόμιο ή στην Πέρα Χώρα. Αν θα την κεράσω νέκταρ ή φτηνή μπύρα. Κι ακόμη παραπάνω είναι επιλογή αν θα βρεθώ στην Πανεπιστημίου, κρατώντας μια μπύρα στο χέρι, που θα έχει γεύση νέκταρ, ενώ ένα φεγγάρι ολόγιομο και μεγάλο σαν πλανήτης θα είναι το ταβάνι της Πέρα Χώρας που περπατάω τώρα καθώς έστριψα, μόλις πριν λίγο, σ’ έναν πεζόδρομο, που εσύ το λες Θεμιστοκλέους.

Κι όσο εσύ θα το λες Θεμιστοκλέους, δεν θα περπατήσουμε ποτέ μαζί. Θα βρισκόμαστε στο ίδιο μέρος, μα αλλού θα είσαι εσύ κι αλλού εγώ, κι ας μας χωρίζει μόνο μιαν ανάσα. Κι όσο κι αν τεντώνω το χέρι για να σε περάσω στην Πέρα Χώρα, εσύ θα λες πως είναι η Θεμιστοκλέους. Και πως αυτό που λέω για φεγγάρι είναι το νέφος. Και πως αυτό που κρατώ στο χέρι και πίνω αχόρταγα δεν είναι παρά μια φτηνή ξεθυμασμένη και ζεστή μπύρα. Και θα λες πως μιλάω αλλόκοτα και πως είμαι ψεύτης ή φαντασιόπληκτος. Μα μόνο πληγές δεν μου αφήνει η φαντασία.

Γιατί όσες φορές κι αν πεθάνω στην φαντασία μου θα είμαι εδώ και εσύ δεν θα με κλάψεις καμία από αυτές. Κι εγώ θα βγαίνω απ’ όλο αυτό πιο δυνατός γιατί και πάλι θα γεννιέμαι. Κι εσύ πιο δυνατός γιατί θα με αγγίζεις.

Και μόνο όταν καταλάβεις ότι είμαι άλλος μονάχα στην φαντασία σου, μόνο τότε θα μιλήσουμε την ίδια γλώσσα, μόνο τότε θα ταξιδέψουμε μαζί κι αν δεν προλάβουμε είναι κρίμα μα αν τα καταφέρουμε, έστω και την τελευταία στιγμή, είναι μαγεία.

(γιος)- Ξέρεις από παγόβουνα, μπαμπά;

(πατέρας)- Αν ξέρω; Κάποτε είδα ένα παγόβουνο. Το έσερναν στο Τέξας για πόσιμο νερό. Αλλά δεν είχαν υπολογίσει ότι μέσα θα ήταν ένας ελέφαντας. Απ' τους μαλλιαρούς. Ένα μαμούθ!!!